Podsumowanie
Impas w walkach na Poudniu oraz trwająca dewastacja Wietnamu Północnego skłoniły komunistyczne władze do wznowienia rokowań pokojowych na początku sierpnia 1972 r. Jednocześnie władze DRW dokonały kilku ustępstw, przestając się domagać rezygnacji ze stanowiska prezydenta Republiki Wietnamu Nguyena Van Thieu oraz powołania rządu koalicyjnego na Południu, w skład którego miałby także wejść Ludowy Front Wyzwolenia Wietnamu (tzw. Viet Cong). Tym samym prezydent Nixon wstrzymał wszelkie naloty bombowe powyżej 20 równoleżnika, co też nastąpiło 23 października.
W trakcie operacji Linebacker amerykańskie lotnictwo wykonało nad Wietnamem Północnym łącznie 39420 lotów bojowych. Wietnam Północny utrzymywał, że podczas tej kampanii udało mu się zestrzelić 651 amerykańskich samolotów oraz zatopić lub uszkodzić 80 wrogich okrętów wojennych. Źródła amerykańskie podają, że w czasie trwania kampanii Amerykanie stracili blisko 134 samoloty, z czego około 30 zostało zniszczonych w walkach powietrznych.
Szczątki zestrzelonego samolotu F-111A prezentowane w Muzeum Sił Powietrznych Wietnamu w Hanoi. (źródło: s39.photobucket.com/user/alfaman/library/)
W walkach powietrznych z amerykańskimi myśliwcami Wietnamczycy stracili 54 samoloty. Straty te były dotkliwe dla lotnictwa wojskowego DRW, które na początku kampanii miało do swej dyspozycji nieco ponad 200 maszyn. Poważnie osłabione zostały jednostki, na wyposażeniu których były samoloty MiG-21. Przez cały 1972 rok zginęło 40 ze 120 północnowietnamskich pilotów tych maszyn.
Liczba poległych w wyniku operacji Linebacker jest trudna do ustalenia. Według oficjalnych danych amerykańskich w ciągu 1972 r. w Indochinach poległo 759 amerykańskich wojskowych.
O zaciętości walk w tej fazie konfliktu wietnamskiego może świadczyć ilość ofiar trwającej w Wietnamie Południowym Ofensywy Wielkanocnej, w wyniku której zginęło blisko 10 tys. żołnierzy sił sprzymierzonych (tj. Republiki Wietnamu i USA), a 3,5 tys. dalszych uznano za zaginionych. Według szacunków amerykańskich próba podbicia Wietnamu Południowego przez Hanoi kosztowała życie około 40 tys. żołnierzy komunistycznych.
Operacja Linebacker pomogła powstrzymać Ofensywę Wielkanocną, zatrzymując dopływ zaopatrzenia dla wojsk północnowietnamskich, zmuszając jednocześnie dyplomatów DRW do powrotu do rokowań pokojowych. Robert N. Ginsburgh, generał USAF, stwierdził, że pierwsze cztery miesiące operacji Linebacker wywarło większy wpływ na działania wojenne niż trwająca 3,5 roku kampania Rolling Thunder. Dziesięć lat po wydarzeniach z 1972 r. północnowietnamski generał Võ Nguyên Giáp w jednym z wywiadów stwierdził, że amerykańskie siły powietrznych są potężne. „Oczywiście siły te miały wpływ na działania na polu walki. Były one prawdziwym atutem” – dodał słynny wietnamski dowódca.
Na sukces operacji Linebacker złożyło się wiele przyczyn. Wśród nich było lepsze wyszkolenie, taktyka oraz wyposażenie Amerykanów w porównaniu do wcześniejszej kampanii. Istotne znaczenie miały czynniki polityczne, w tym poprawa relacji USA z ZSRR oraz Chinami. To pozwoliło władzom w Waszyngtonie dać większą swobodę w działaniu amerykańskim dowódcom. Również sytuacja na polu walki w Wietnamie była korzystna. Wietnam Północny przeszedł do prowadzenia klasycznych działań, z użyciem regularnej piechoty wspieranej przez broń pancerną oraz artylerię. Tak zorganizowane siły zbrojne były w większym stopniu uzależnione od zaopatrzenia, a przez to bardziej narażone na ataki z powietrzna niż oddziały partyzantów.
Mimo osiągnięcia zamierzonych celów i zapewnień Kissingera, że pokój jest na wyciągnięcie ręki, amerykańskie samoloty jeszcze raz pojawiły się na niebie Wietnamu Północnego w ramach operacji Linebacker II w grudniu 1972 r. Linebacker został uznany za pierwszą współczesną kampanię powietrzną, a doświadczenie zdobyte w ramach tej operacji wykorzystano w kolejnych konfliktach, w szczególności podczas I Wojny w Zatoce w 1991 r. Działania te prowadzone były już jednak przy użyciu znacznie skuteczniejszej broni, na dodatek zastosowanej na szerszą skalę. Pierwszego dnia operacji Pustynna Burza, 17 stycznia 1991 r., lotnictwo sprzymierzone wykonało 2 tys. lotów bojowych, w porównaniu do 3115 lotów w ciągu tygodnia podczas szczytowej fazy walk nad Wietnamem Północnym w 1972 r.
Galeria
Literatura
1. AFRL Munitions Directorate History,
http://www.eglin.af.mil/library/factsheets/factsheet.asp?id=6787
2. AGM-62 Walleye, en.wikipedia.org, http://en.wikipedia.org/wiki/AGM-62_Walleye
3. Ault Report, en.wikipedia.org, http://en.wikipedia.org/wiki/Ault_Report
4. Bielecki R. Pustynna Burza. Wydawnictwo Bellona. 1991. ISBN 83-11-07939-0
5. Cooper T., Indochina Database. 10 May 1972: Reconstruction of an Air Battle,
http://www.acig.org/artman/publish/article_345.shtml, 2003.11.13