Operacja Linebacker

W dniu 9 maja 1972 r. rozpoczęła się w Indochinach Operacja Linebacker. Trwająca blisko pół roku operacja wojskowa, wymierzona przeciwko siłom zbrojnym oraz infrastrukturze Wietnamu Północnego, stała się pierwszą współczesną kampanią powietrzną.

Pod koniec 1971 r. sytuacja Wietnamu Południowego nie była korzystna. Siły zbrojne tego kraju dokonały nieudanej inwazji na Laos (Operacja Lam Son 719), nie osiągając założonych celów i ponosząc przy tym dotkliwe straty, również w kadrze dowódczej. Jednocześnie, w ramach postępującego procesu wietnamizacji konfliktu, siły amerykańskie wspierające władze w Sajgonie zostały zmniejszone o 2/3. Zmęczenie amerykańskiego społeczeństwa wojną w Wietnamie oraz zbliżające się wybory prezydenckie nie tworzyły warunków do odwrócenia tej tendencji. Komunistyczne władze Demokratycznej Republiki Wietnamu (DRW, tj. Wietnamu Północnego) postanowiły wykorzystać te sprzyjające okoliczności do przejęcia inicjatywy w trwającym ponad dekadę konflikcie.
W dniu 30 marca 1972 r. Ludowa Armia Wietnamu przekroczyła strefę zdemilitaryzowaną (DMZ) [1] oddzielającą oba państwa wietnamskie i uderzyła na Wietnam Południowy. Tym samym rozpoczęła się Ofensywa Wielkanocna (wiet. Chiến dịch Xuân hè 1972), największa wojskowa kampania od czasów wojny koreańskiej, kiedy to licząca 300 tysięcy żołnierzy armia chińskich „ochotników” przekroczyła rzekę Yalu i uderzyła na wojska ONZ. Ofensywa Wielkanocna znacząco różniła się od poprzednich inwazji dokonywanych przez komunistów. W związku z niemal całkowitym zniszczeniem Viet Congu w czasie Ofensywy Tet (1968), Wietnam Północny zdecydował się na bezpośrednie uderzenie z wykorzystaniem piechoty i broni pancernej, wspieranej przez artylerię. Celem Hanoi nie było natychmiastowe podbicie Republiki Wietnamu, lecz zdobycie jak największego terytorium oraz militarne osłabienie Południa. Osiągnięcie tych celów postawiłoby komunistów w korzystnej sytuacji podczas rokowań pokojowych w Paryżu.
Poprowadzona jednocześnie na 3 frontach Ofensywa Wielkanocna zaskoczyła wojska sprzymierzone swą zaciekłością.

NVA T-54s

Północnowietnamskie czołgi T-54 podczas Ofensywy Wielkanocnej w 1972 r.
(źródło: mickydee.hubpages.com / The National Archives and Records Administration)

Preludium – Freedom Train i Pocket Money
Początkowo Amerykanie wraz z lotnictwem południowowietnamskim udzielali wsparcia
z powietrza wojskom Republiki Wietnamu. Dnia 5 kwietnia 1972 samoloty myśliwsko-bombowe USAF zaczęły atakować cele w DRW na północ od 20 równoleżnika. Pięć dni później dołączyły do nich bombowce strategiczne B-52, które po raz pierwszy zaatakowały Wietnam Północny. Z czasem zasięg tych działań został rozszerzony, a amerykańscy lotnicy po raz pierwszy od 3 lat mogli swobodnie atakować cele na Północy.
Wraz z działaniami wojennych prowadzone były także działania dyplomatyczne. Spotkanie pomiędzy Henrym Kissingerem, a Le Duc Tho, do którego doszło w Paryżu 2 maja za sprawą Breżniewa, miało burzliwy przebieg i zakończyło się niepowodzeniem. Wyczuwając spore szanse na militarne zwycięstwo, Hanoi nie zamierzało dokonywać jakichkolwiek ustępstw. Fiasko rozmów pokojowych zbiegło się w czasie z upadkiem Quang Tri. Licząc się z szybką klęską swego południowowietnamskiego sojusznika, prezydent Nixon postanowił podjąć bardziej zdecydowane kroki [2].

LTV A-7A Corsair II US Navy

Uzbrojony i gotowy do startu samolot szturmowy A-7A Corsair II US Navy.
(źródło: usnavymuseum.org / Naval Historical Foundation)

Pierwszym etapem było zaminowanie północnowietnamskich portów w ramach operacji Pocket Money. W dniu 8 maja ponad 11 tysięcy min zrzuconych przez samoloty szturmowe A-7 Corsair II i A-6 Intruder skutecznie zablokowało żeglugę morską w rejonie DRW. Działania te zbiegły się w czasie z telewizyjnym orędziem Nixona. Prezydent USA wyjaśniał w nim powód eskalacji działań zbrojnych. Skuteczne okazały się zabiegi dyplomatyczne Kissingera. Tak Pekin jak i Moskwa nie chciały narażać na szwank postępującej poprawy relacji z USA. Chociaż obie komunistyczne potęgi oficjalnie potępiły działania Amerykanów, to jednak prośby o pomoc kierowane przez Hanoi spotkały się z cokolwiek chłodnym przyjęciem. Tym samym amerykańska Administracji uzyskała swobodę działania, dzięki której mogła ostatecznie odciąć północnowietnamskiego przeciwnika od zaopatrzenia ze strony państw demokracji ludowej. Oznaczało to nową fazę działań zbrojnych na Półwyspie Indochińskim, określonych jako Operacja Linebacker.

1 – Ang. demilitarized zone.
2 – Nixon, w charakterystycznym dla siebie stylu, miał przy tym stwierdzić, że „te dranie nigdy nie zostały tak zbombardowane, jak to będzie miało miejsce teraz”.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *